Ninh Binh, Hue, Hoi An en Jannelieke

De afgelopen week zijn we vanaf Hanoi via Ninh Binh, Hue en Hoi An hierheen gereisd en hebben we weer genoten en ons verbaasd over het Vietnamese landschap en haar inwoners... Het begon allemaal rooskleurig met onze reis naar Ninh Binh, het ‘Ha Long Bay tussen de rijstvelden' (zie foto's). Een kleine 3 uur in een bus naast wat gezellige Engelsen bracht ons naar een uitgestorven stad zo'n 100 kilometer ten zuiden van Hanoi. Alles, maar dan ook echt alles, gaat daar na 20:00 ‘s avonds dicht, en daarna ben je dus gedwongen in je hotelkamer te blijven. Geluk bij een ongeluk: ze hadden Nederlands voetbal op de televisie (!!!), een avondje Feyenoord-Twente en Heracles-Ajax kijken onder het genot van een koud biertje was ook geen vervelend alternatief! De omgeving van de stad maakte echter het saaie nachtleven volledig goed. We hadden de motor-smaak te pakken en hebben zelfs de chaos die het verkeer hier in Vietnam is getrotseerd en wederom 2 dagen een motor gehuurd om tussen de rijstvelden, bergen en over afgelegen supersmalle landweggetjes te touren! In elk dorp waar je doorheen komt staan kleine kindjes naar je te zwaaiien en ‘Hello' te roepen en Anne deed erg haar best om van achterop de motor te voldoen aan al deze aandacht. Het was een soort Koninginnedag, maar dan vanaf de motor in plaats van vanuit de Gouden Koets...

De bus vervolgens naar Hue was minder rooskleurig... Je hebt hier slaapbussen, wat betekend dat je volledig plat kan liggen en lekker klan slapen. Althans, dat is het idee. Helemaal achterin de bus heb je namelijk 1 heel groot bed waar je met z'n 5en in kan liggen. Met 3 leuke Engelsen is dat wel uit te houden 3 uur lang, maar naast 3 asociale Vietnamesen is het geen pretje... De vietnamese in kwestie namen met z'n 3en 4 bedden in beslag en op de vraag: ‘Goh, kan je alsjeblieft wat opschuiven zodat wij ook wat ruimte hebben?' kregen we een vrij definitief ‘No.' te horen. Gelukkig was de Vietnamees in kwestie niet zo groot en kon Wouter hem makkelijk een stukje verderop tillen, maar het bleef een bijzondere gewaarwording dat diezelfde man herhaaldelijk zijn armen en benen om Wouter heen sloeg alsof het een mooie vrouw betrof. Zelfs een vrij harde elleboog tussen de ribbetjes weerhield hem er niet van dit nog vaak die nacht te proberen... Rare jongens die Vietnamesen. Gelukkig moesten ze er halverwege de 14-uur durende trip uit en konden we toch nog lekker slapen...

Hue was vervolgens een fantastische stad, wat de bijzondere trip er naar toe zeer de moeite waard maakte! In de oude keizerlijke binnestad (Unesco Werelderfgoed) waren we praktisch de enige toeristen en het wandelen tussen de paleizen en de tempels was erg ontspannend en relaxed. Ook de boottocht over de ‘Perfume River' de volgende dag was erg ontspannend en mooi, al maakte de regen een voortijdig einde aan onze trip (de regen zou overigens nog zo'n 48 uur aanhouden...).

Na Hue stond Hoi An op het programma, wederom een erg leuk stadje waar we door de regen gedwongen werden tot de activiteit waar je hier eigenlijk voor komt: shoppen! In de ogen van Anne stonden Dollar-tekens en nog geen 24 uur na we waren aangekomen waren we zo'n 250 euro armer en 1 pak voor Wouter, 1 mantelpak voor Anne, 2 jurken voor Anne, 1 rok voor Anne en een overhemd voor Wouter rijker! Het bleek ook een prima plek voor een biertje en een cocktail aan het water (het water dat overigens ver buiten de oevers van de rivier trad...) en een mooie plek om souvenirs te kopen bij een winkel waar mensen met een (verstandelijke) handicap werkten! Bovendien was de plaatselijke keuken erg lekker en het zwembad van het hotel ook een prima plek om te relaxen. De mensen hier zijn ook zeer vriendlijk en niet opdringerig (in tegenstelling tot het noorden van Vietnam), kortom: paradijs!

Inmiddels zijn we in Ho Chi Minh City aangekomen dus, waar het een hele rare gewaarwording was dat een bekende uit Nederland (Jannelieke dus) ons op stond te wachten op het vliegveld. Wel heel erg leuk en gelijk heel vertrouwd! Tot nu alleen nog maar de bar/disco aan de overkant van de straat verkend, morgen de rest van de stad en daarna de rest van Zuidelijk Vietnam!

Voor de mensen wiens vakantie er weer opzit en die weer aan de studie/werk moeten: heel veel succes en plezier! We denken aan jullie terwijl we de Happy-hour cocktails wegwerken en in de zon op het terras zitten! Nee echt, sterkte...

Liefs,
Wouter en Anne

Good morning Vietnam!

Zo allemaal, vanuit ons hostel in Hanoi (met wat lokaal brouwsel achter de kiezen, sorry Loes...) een berichtje over het wel en wee van deze twee wereldreizigers.

Na ons bezoekje aan de Cameron Highlands en vooral ons motoravontuur aldaar hebben we koers gezet naar Penang, een eiland aan de West-kust van Maleisië. Daar hebben we samen met Jeroen en Annelies (waar we al eerder een tour in de Taman Negara mee hebben gedaan en de motoren in de Cameron Highlands mee hebben gedeeld) het eiland onveilig gemaakt door ons wederom als volwaardige locals met brommer tussen het drukke verkeer te begeven en ook het nachtleven in Georgetown kan nog lang nagenieten van onze versie van ‘Comment Ca Va, Comme Ci, Comme Ci, Comme Ci, Comme Ca' die ‘s avonds luid over de straten galmde...

Een briljante ingeving van Wouter (3 dagen voor we gingen vliegen) heeft er ook nog eens voor gezorgd dat we nu in Vietnam zitten: ‘Goh, in de Lonely Planet staat dat we een visum nodig hebben in Vietnam...'. Een klein kwartiertje later konden we online via een of ander bureau een aanvraag voor het visum indienen en een ruime 2 uur voor we de lucht in gingen waren we in het bezit van een Letter of Recommendation om Vietnam binnen te komen! Inmiddels hebben we wat ervaring met vliegen en met Aziaten, en die combinatie is een heel bijzondere. Wij krijgen het idee dat er een aantal regels zijn met betrekking tot het gedrag aan boord van een vliegtuig:
-Zodra je binnenkomt en gaat zitten, zet je direct je stoel helemaal naar achteren
-Het is erg onbeleefd je lichtaamsgassen voor jezelf te houden, boeren, scheten en roggelen is hier eerder regel dan uitzondering
-Als je taxied naar de startbaan en je hebt nog wat nodig uit je handbagage boven je (bijvoorbeeld je telefoon die je niet mag gebruiken), dan geldt het bordje ‘riemen vast' niet voor jou en mag je gewoon opstaan
-Als je op de startbaan staat en je moet naar het toilet: gewoon gaan! Boeiend dat je zo van 0 naar 300 km/h gaat in 10 seconden, lekker plassen! Goh, waarom zou de stewardess zo boos worden?
-Als je wél mag plassen en er staan nog 4 mensen te wachten, loop je toch gewoon eerst naar het toilet en kijk je of dat wel echt bezet is. Uiteraard is dat zo, dan sluit je niet achteraan in de rij, maar uiteraard vooraan. Je leest immers ook van rechts naar links en niet van links naar rechts hier in Azië.
-De koffie en thee wordt uitgedeeld. Waarom wachten als je ook gewoon door het gangpad naar de koffie toe kan lopen?
-De landing: zodra 1 wiel de grond raakt is dat het teken om vast je bagage te pakken en in de rij voor de uitgang te gaan staan. Als de stewardess dan oproept om telefoons uit te laten tot je uit het vliegtuig bent, is dat het signaal om je telefoon aan te zetten en als een dolle te gaan bellen en sms'en
Bovenstaande regels zijn met wat kleine aanpassingen ook toepasbaar op de bus, de trein, in een restaurant en eigenlijk op heel het leven hier in Azië. Fascinerend!

Maar goed, nu dus in Hanoi, wat een geweldige stad is. De eerste indrukken zijn wat overweldigend, met name als je op het vliegveld direct wordt overvallen door tientallen taxi-chauffeurs die je naar de stad willen brengen en als je direct ‘opgelicht' wordt door iemand die verteld dat hij de eigenaar is van het hotel waar je heen wilt, dat het hotel vol zit, maar dat ie nog wel een leuk adresje weet van een broer van een vriend waar je ook net zo goedkoop terecht kan... Als goed voorbereide Lonely Planet lezers hadden we dit natuurlijk voorzien, maar ja, als het dan echt zover is stink je er toch gewoon in... Achteraf kan je er om lachen en heb je een prima hotelkamer midden in de stad met Nederlands voetbal op de de TV, dus niets te klagen. Ook het verkeer is hier bizar, met duizenden scooters en auto's die zich een weg banen door smalle steegjes en continu hun hand op de claxon hebben. Het oversteken is hier verheven tot een kunst (zie filmpje). Ook hebben we inmiddels de Ha Long Bay bezocht, een schitterend stukje Vietnam wat nog wat mooier werd gemaakt door de luxe cruise die we geboekt hadden. Negen man personeel voor 10 toeristen, dat was niet bepaald afzien de afgelopen 2 dagen in Ha Long! Vandaag in Hanoi het waterpoppen-theater bezocht (het klinkt heel suf maar het was heel vet) en daarna dus nog wat lokaal gebrouwen bier gedronken op het Bia Hoi Plein in de stad (bier voor 0,12 euro, wie kan dat weerstaan?). Morgen ons laatste dagje Hanoi en dan gaan we verder via Nin Binh en daarna door via Hue naar Hoi An en tenslotte naar Ho Chi Minh City waar we op 5 september Jannelieke oppikken en 10 dagen met z'n 3en gaan rondreizen!

Heel erg bedankt allemaal voor de leuke reacties op ons weblog en voor alle sms-jes en mailtjes. We kunnen helaas niet alles beantwoorden, maar het is erg leuk om van jullie te horen en op de hoogte te blijven van het wel en wee van het thuisfront!

Liefs,
Wouter en Anne

Tropics, trommelvliezen en motoren

De lucht was strak blauw, het zand spierwit en de palmbomen wiegden zachtjes heen en weer in een fris ochtendbriesje. Een heerlijke dag voor onze Discover Scuba Diving cursus! Het ontbijt, scrambled eggs en toast, smaakte prima en toen we bij Steffen's Dive Center aankwamen stond Kevin, onze duik-instructeur, ons al op te wachten. We zouden samen met Jos en Mariëlle (een Nederlands stel, toevallig uit Rotterdam en zij toevallig ook arts...) de cursus gaan doen en als het zou bevallen konden we de dagen daarna dan onze Padi Open Water gaan halen, ons duikbrevet dus! Na wat therorie op het strand en het aanpassen van het materiaal werden we in een bootje afgezet op Romantic Beach om de eerste duik te gaan maken. Anne had zich de afgelopen dagen/weken al flink druk gemaakt om het duiken en was druk bezig zich over 3 dingen heen te zetten: angst voor water, voor vissen en voor ademhalen onder water, op zich geen onbelangrijke onderdelen van het duiken. Eenmaal in het water ging het aanvankelijk dan ook niet zo heel erg soepel maar na wat extra aandacht en instructies en wat geruststellende woorden van Wouter ging het ademenhalen plots wel erg goed en gingen we het open water op, op zoek naar vissen. Het duurde niet lang voor we het eerste koraal tegenkwamen en blij werden verrast door enkele clownsfish (Finding Nemo!) die in het echt net zo leuk zijn als in de film! Alles dikke prima dus totdat Wouter ineens bij het klaren zijn rechter oor niet meer goed open kreeg. In vloeiend duik-gebarentaal seinde ik nog naar Kevin dat er iets niet helemaal goed was met zijn oor, en nadat ook zijn instructies niet hielpen en hij wegzwom om de anderen te halen sloeg het noodlot toe: een knal in mijn rechteroor en bubbels die eruit kwamen en water dat erin ging, niet goed dus. Enkele tellen later draaide de hele onderwaterwereld om me heen en in een reflex kon ik nog mijn vest opblazen voordat ik al brakend de zee vervuilde met de scrambled eggs van die morgen. Eenmaal boven werd door zowel de duikinstructeur als door de twee aanwezige (bijna) artsen als snel de diagnose gescheurd trommelvlies gesteld. Ik werd de boot in gehesen en snel terug naar het vasteland gebracht waar de conditie al snel stabiel was, maar wat helaas ook het einde van ons duikavontuur betekende, en niet te vergeten ook het snorkelavontuur, want 6-8 weken niet onder water... :(

De rest van de week hebben we ons dus maar vermaakt op de Perhentians met zonnen, relaxen, eten en drinken (banana chocolate pancakes en snicker shakes!!) en genoten van het leven op een tropisch eiland, in gezelschap van Jos en Mariëlle waar we de rest van de week mee hebben opgetrokken (zij hebben overigens wel hun Padi gehaald!). Ook hebben we ons verbaasd over de Maleisiërs en hun cultuur, die het best omschreven kan worden als: ongeorganiseerd en lui. Een avondje eten gaat hier ongeveer als volgt: Om een uur of half 8 kom je met z'n vieren aan op het terras van zeg Mama's Café. Het is nog licht, je wisselt verhalen uit van de afgelopen dag en haalt alvast een biertje bij twee vriendelijke Engelse jongedames die door een zichzelf net wat te stoer vindende Maleisiër gestrikt zijn om daar (gratis) wat te werken, kortom, ' No Worries!'. Om 20:15 komt er een man met een menukaart en 30 seconden later staat diezelfde man daar weer, of je al weet wat je wilt eten? Nee, natuurlijk niet, we hebben de menukaart pas net en zijn pas op pagina 1, het ontbijt... Gemiste kans, want pas 15 tot 20 minuten later weet je weer een andere ober te strikken om je bestelling op te nemen: 4x BBQ met haai, baracuda, king fish en blue marlin. Even later hangt je bestelling bij de BBQ-tent en lijkt er niets aan het handje. Je kletst wat verder, haalt misschien nog een biertje en de alarmbellen gaan pas weer rinkelen als weer een half uur later iemand komt informeren aan je tafel wat je ook al weer had besteld... Je herhaalt het nog een keer en wonder boven wonder komen er om 21:30 vier dampende borden vis je kant op, die overigens erg lekker zijn! Na het eten hebben de mannen zelfs nog plek voor een toetje en je doet dan ook verwoede pogingen om nog een ober aan te spreken om een banana mango shake te bestellen. Als je die om 22:15 dan te pakken krijgt krijg je doodleuk de mededeling: 'Sorry sir, kitchen closed' te horen en is je avondje Maleisisch uit eten gaan compleet! O ja, nog niet helemaal, want rekeningen doen ze hier niet aan, je loopt zelf naar de kassa, noemt zelf op wat je gegeten en gedronken hebt en betaald vervolgens dat bedrag (soms wel 5 hele euro's!), zij hebben geen idee wat je besteld hebt... erg relaxed dat eilandleven, no worries man!

Inmiddels zitten we in de Cameron Highlands, een heuvelrijk gebied zo'n 1500 meter boven zee niveau, een soort Westland van Maleisië met ontzettend veel fruit-farms, groente-farms en niet te vergeten thee-plantages, een erg indrukwekkend gezicht (zie foto's). Vandaag hebben we hier 2 motoren gehuurd om door de omgeving te toeren. Rijbewijs dat interesseert ze niet zo veel, er gaan bij het verhuurbedrijf zelfs geen bellen rinkelen als je vraagt hoe je gas moet geven, moet remmen, moet schakelen en in welke versnelling je een heuvel op moet rijden! Alles is wonder boven wonder goed gegaan en dat motor rijden is zeer voor herhaling vatbaar! We hadden zelfs geen moeite met het linksrijden hier, op een kleine confrontatie met een buschauffeur na dan, die kon er gelukkig harterlijk om lachen!

Tussen de Perhentians en de Cameron Highlands hebben we ook nog even de Taman Negara aangedaan, het oudste regenwoud ter wereld, waar we de laatste kamer in het dorpje hadden (ze nemen een Bollywood film op daar en dat bedrijf heeft zo'n beetje 50% van alle accomodatie bezet, maar dat soort nuttige informatie wordt uiteraard niet verteld van tevoren). Een prima kamer en erg aardige mensen, alleen 15 minuten lopen door de onverlichte Jungle 's avonds met een klein Rabobank-zaklampje als enige bron van licht. We hebben hier wel erg genoten van onze jungle-wandelingen en nacht-safari's waar we o.a. slangen, giga-varanen, vliegende eekhoorns en luipaard-katten hebben gezien. Maar bovenal hebben we heeeeel veel gezweet in de tropen, blij dat het hier in de Highlands een aangename 20 graden is overdag!

Zo, nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte, sorry van de lange tekst!

Groetjes,

Wouter en Anne

P.S. David: pindakaas genoeg hier, bij elk restaurant kan je een lekkere witte boterham met pindakaas bestellen!

Macau, tyfoons en Kuala Lumpur

Selamat petang, oftewel: Goedemiddag allemaal!

Vanuit ons hostel in Chinatown, Kuala Lumpur het vervolg van ons grote avontuur! De laatste dagen in Hong Kong waren vooral warm! Om de hitte en drukte van de stad een beetje te ontvluchten zijn we naar Lantau gegaan, het grootste eiland (naast Hong Kong Island) in de SAR. Daar konden we met een kabelbaan naar een van de heuveltoppen van het eiland om 's werelds grootste zittende Buddha-beeld te gaan bekijken. Een kleine 200 treden omhoog wandelend in de hitte trotserend stonden we naast het inderdaad zeer indrukwekkende, 42-meter hoge Buddha-beeld met uitzicht over het hele eiland! De terugtocht naar beneden was gelukkig een stuk aangenamer, tot we beneden aankwamen en de combinatie hitte, zon, inspanning en te weinig drinken met name Anne wat teveel werd. Beneden aan de voet van het beeld was een klooster dat we nog wilden bezoeken, maar dat werd een erg rustig bezoek: Anne op een bankje in de schaduw (puffend, steunend en trillend) en Wouter op zoek naar eten en drinken om het tekort aan mineralen, zouten en suikers weer aan te vullen... Een bak Noodles en wat water later ging het gelukkig weer en konden we met de bus naar het hoofddoel van vandaag: het strand! Het noodlot sloeg echter werderom toe toen de lucht alsmaar donkerder en donkerder werd op weg naar het strand. Opeens herinnerden we ons ook weer het bord wat vanochtend in de hotel-lobby stond: 'Tyfoon Warning No. 1 hoisted'. Om een lang verhaal kort te maken, ons middagje strand eindigde in een middagje op een overdekt terras biertjes drinken met uitzicht op de (vrij heftige) regen!

De volgende dag met de boot naar Macau verkast (nog steeds regen en wind helaas), waar we bij het uitstappen van de boot in het Las Vegas van China terecht kwamen. Overal grote hotels (MGM-grand, The Sands, etc.), het een nog groter en kitscheriger dan de ander. Wel heel indrukwekkend om te zien! Uiteraard hebben we zelf ook nog een gokje gewaagd aan de 'Dai-Siu' tafel, en hoewel we op een indrukwekkende verdubbeling van onze inzet stonden uiteindelijk toch al onze centjes verloren (maar liefst 6 hele euro's). Macau bleek ook nog een mooi oud Portugees Koloniaal centrum te hebben, hoewel de Chinese bevolking goed hun best had gedaan om die gebouwen te verbergen achter neon-reclame en Mc-Donalds uithangborden... De tyfoon was inmiddels in kracht toegenomen tot niveau 8 (het hoogste niveau) en we begrepen dat alle vluchten vanaf Macau airport gecancelled waren... Gelukkig wist de concierge van ons (luxe 5-sterren) hotel ons de volgende ochtend te vertellen dat onze vlucht wel gewoon door zou gaan!

Na een prima vlucht met Air Asia zitten we nu in Kuala Lumpur in Chinatown, het Backpackers mekka. Het is even wennen aan ons hostel (kleine achteruitgang t.o.v. ons laatste 5-sterren hotel, maar financieel wel aantrekkelijk!) maar de stad is erg leuk. De wijk waar we zitten doet zijn reputatie eer aan en het is hier 24-uur per dag druk met marktjes, terrasjes en winkelend personeel. Ook het eten is erg lekker en niet duur! Zoals het een goed toerist betaamd hebben we ook de Hop-on / hop-off tour gedaan, hoewel dat meer in de file staan was dan echt sight-seeing... Anne heeft overigens een significant deel van de tocht aan de binnenkant van haar oogleden bekeken, maar echt heel veel heeft ze ook niet gemist. De Petronas Twin Towers (met 452 meter het 4-na hoogste gebouw ter wereld) waren wel erg indrukwekkend, vanavond gaan we een poging doen ze ook 'by night' te gaan bekijken nadat we met Kim en Djim (Nederlanders uit de Hop On/Off bus) een hapje gaan eten in 'vibrant Chinatown'. Morgenavond gaan we met de nachtbus naar Kuala Besut, het stadje waar de boten naar de Perhentians vertrekken, om heerlijk een weekje bij te tanken op de tropische stranden daar!

Jullie allemaal heel erg bedankt voor de leuke reacties op het weblog, leuk om van het thuisfront te horen!

Liefs,
Wouter en Anne

Hong Kong

Ola!

Even een kort bericht vanaf het Pacific Coffee Company Cafe in een van de vele shopping malls hier in Hong Kong!

Ten eerste iedereen bedankt voor de vele sms-jes en mailtjes de afgelopen dagen! En natuurlijk nogmaals het uitzwaai-committe op schiphol: heel erg leuk!

De vlucht hiernaartoe was prima, goede service aan boord, alleen jammer dat de jankende kinderen om ons heen (nou ja, meer krijsende kinderen) niet uit konden... Mooi vliegveld ook, snelle (airco gekoelde) trein naar de stad, prima metro-verbinding vervolgens, maar daarna werden we gelijk met de harde feiten geconfronteerd: het is hier nogal warm en vochtig. Ook al is de zon al een tijdje onder, afkoelen doet het hier niet. Het is 24-7 35 graden met een luchtvochtigheid van 90% en een niet te missen smog die de boel nog eens lekker verergert... Kortom, ideaal als je met 16 kilo bepakt en bezakt met een lange broek, bergschoenen en een vliegtocht van 16 uur achter je kiezen een hotel moet gaan uitzoeken. Gelukkig was het derde hotel raak en kregen we (door kamergebrek) een ' gratis'upgrade naar een grote suite (30 m2) met fenomenaal uitzicht over de haven van HK en een deel van de skyline (waaronder Hong Kongs grootste gebouw, de IFC2-toren van 420 meter hoog!).

De douche en de airco op de kamer waren ook een verademing, dus vol goede moed gingen we de volgende dag de stad in om HK te verkennen! In deze prangende hitte hebben we inmiddels een groot deel van de stad gezien, o.a. op The Peak (berg boven de stad met mooi uitzicht, zie foto), HK-Island en in Tshim Tsa Tsui (of zoiets) aan de overkant van het water waar we 's avonds een fraaie lichtshow begeleid met Efteling-muziek hebben bewonderd! Het eten is ook heerlijk hier, al is het niet helemaal duidelijk wat alle ingredienten zijn... Maar zelfs Anne kan zich daar goed overheen zetten!

Kortom, we vermaken ons prima in de grote stad, maar zullen er ook niet rouwig om zijn als we deze hitte en drukte dinsdag weer achter ons kunnen laten en de verkoelende zeebries van Macau op kunnen zoeken en later volgende week de stranden en de blauwe wateren van de Perhentian Islands!

Liefs,

Wouter en Anne

Aanpassing reisschema

Anne afgestudeerd!

Lieve familie en vrienden,

Het heeft vandaag even wat voeten in aarde gehad, maar via allerlei omslachtige procedures heeft Anne vandaag het cijfer voor haar afstudeerscriptie gekregen... een mooie 8 !!!

Volgende week moet ze dan nog wel even naar de universiteit voor een soort afsluitend gesprek en het in orde maken van alle formulieren voor de examencommissie, maar aan het cijfer wordt niet meer gesleuteld!

De uitreiking zelf vindt op 8 mei plaats, en die avond wordt alles ook feestelijk afgesloten op RSG, uitnodigingen volgen!

Liefs,

Wouter en Annemarlijn

Tickets geboekt!

Lieve mensen,

Onze reis komt weer een stapje dichterbij nu we de tickets geboekt hebben! Ons reisschema ziet er vooralsnog alsvolgt uit:

• Donderdag 30 juli 2009: Vertrek uit Amsterdam, via Zurich naar Hong Kong
• Donderdag 6 augustus: Vlucht van Hong Kong naar Kuala Lumpur
• Maandag 30 november: Vanaf Bangkok weer terug naar Amsterdam

Nu we een datum hebben kunnen we weer lekker gaan zoeken naar hotels voor de eerste paar nachten en de rest van de tussenliggende 4 maanden (!) meer gaan invullen.

Groetjes en tot horens,

Wouter en Annemarlijn