Hoewel we eigenlijk al een beetje uitgekeken waren op Phnom Penh moesten we er na ons verblijf in Sihanoukville (zuid Cambodja) helaas toch 2 nachten blijven om ons visum voor Loas te regelen. Twee dagen helemaal niets doen was niet echt een optie, dus hebben we onze tijd met name doorgebracht met shoppen! Hoewel de dollar-tekens in Anne d'r ogen stonden, was de vangst minimaal en bestond met name uit praktische zaken als deo, een money-belt en een nieuwe nagelvijl. De airco van het shopping-center was echter een aangename afwisseling met de tropische temperaturen buiten. Uiteraard hebben we (meer op Wouter's verzoek) ook nog wat cultuur bekeken, en dan met name een aantal tempels ('Wat's' in het Cambodjaans). Hoogtepuntje was de 'Wat Phnom', waar Anne (die geen zin meer had in cultuur en alleen maar een koud biertje wilde) naar verwees als: 'Wat jij wil...'.

De 12-uur durende busreis naar de Laotiaanse grens stond met name weer in het teken van de Karaoke... Om 7u 's ochtends ging die aan, en 12 uur en 8 verschillende karaoke-videobanden later stonden we aan de grens bij Laos. Daar konden we vervolgens de nodige 'stamping-fees' (wat uiteraard in de borstzak van de douaniers belandde) betalen om ook nog daadwerkelijk het land in te mogen, en zowaar stond daar een busje te wachten om ons naar Si Phan Don (4000 Islands), een Idyllisch stukje natuur in de Mekong, te brengen. De eilanden in de Mekong waren erg mooi, en de mensen ultiem relaxed. In Cambodja (en Vietnam overigens) wordt je helemaal gek af en toe van de tuk-tuk drivers die op je afkomen om je ritjes (en Marihuana) aan te smeren en van verkopers die continu producten naar je toen komen brengen die je moet kopen. Zo niet in Laos: het winkelpersoneel ligt in een hangmat en moet je eerst wakker maken voor ze je gaan helpen en misschien komt er af en toe eens een tuk-tuk driver op je af die eerder blij lijkt dat hij niet hoeft te rijden als je nee zegt dan andersom... Helemaal fascinerend is het restaurant-gebeuren hier. We zaten aan tafel met 2 andere Nederlanders, waarvan er 1 vis had besteld. Toen de rest aan tafel (40 minuten later) hun eten geserveerd kreeg, kwam de ober met de mededeling voor tafelgenoot nr. 4: 'Oh, trouwens, we hebben geen vis, kunt u wat anders kiezen?'. In Nederland zou het een beetje vreemd zijn, hier is het de gewoonste zaak van de wereld en je past je er zeer snel aan aan. Op de eilanden hebben we dan ook niet veel meer gedaan dan gegeten, gedronken en wat over het eiland gefietst naar een aantal imposante watervallen.

Om weer wat cultureels te gaan doen zijn we inmiddels verhuisd naar Pakse, een grote stad in het zuiden van Laos (60.000 inwoners) en de basis voor tochtjes naar het Bolaven-plateau, waar 's werelds lekkerste koffie wordt geproduceerd (volgens de Laotianen dan)! De weg er naartoe met de VIP bus (meer een volgepropt minibusje) was wederom een hele ervaring, met name door de klapband die we onderweg kregen. Ik weet niet wat ze hier leren met betrekking tot het verwisselen van autobanden, maar in onze optiek komen zagen, slijptollen en grote ijzeren staven waarmee je heel hard tegen de wielophaning aanslaat daar niet aan te pas... Na 30 minuutjes slijpen, zagen en hameren zit er nog steeds geen nieuwe band onder maar zegt de buschauffeur voldaan: 'zo, klaar, we kunnen weer verder!'. In Pakse hebben we wederom een motor gehuurd voor 2 dagen en zijn we naar de grootste Khmer-tempel in Laos gereden (Wat Phu) en hebben we het Bolaven-plateau verkend waar we een aantal mooie watervallen en eindeloos veel koffie hebben gezien. Ook hebben we onze eigen lekke band gehad na door een spijker te zijn gereden op een gammel houten pondje dat ons naar de overkant van de Mekong bracht. Gelukkig was ook dit bandje snel weer geplakt dankij een behulpzame Laotiaan met een omgebouwd strijkijzer (vraag niet hoe die het deed, maar de band was weer heel!) en een schamele 80 cent. Tijdens het plakken konden we ook nog genieten van een pratende vogel achter ons die zichzelf heel wat geluiden had aangeleerd zoals gedag zeggen, een slijptol en zelfs een rokershoestje! Nu moeten we alleen nog een politie-agent omkopen en dan hebben we alles gedaan wat je maar kan doen met een motor en 10 dollar! Bijna moest er ook nog een trauma-heli aan te pas komen om Anne uit de penarie te helpen. Bij de watervallen was het nogal glad, en het pad ging nogal stijl naar beneden. Anne zei nog: 'Ik weet niet of ik dit wel leuk vind', waarop Wouter antwoordde: 'Ach joh, zolang het nog gaat.' Wouter had 'gaat' nog niet uitgesproken of achter hem lag Anne al op haar achterste in de modder. Op een zere elleboog na gelukkig geen blijvende schade...

Zo mensen, dat was wel weer even genoeg tekst lijkt ons! Vanavond gaan we weer door met de VIP-bus naar Vientiane, de hoofdstad van Laos (250.000 inwoners). Volgens de folder een slaap-bus met een 2-persoons bed met TV, we zijn benieuwd... (helemaal omdat we ons ticket van een of andere tuk-tuk driver hebben gekocht waarvan we dachten dat hij de manager van ons hotel was maar dat dus niet bleek te zijn...).

Liefs,

Wouter en Annemarlijn

P.S. Wouter heeft geen bereik in Laos, alleen sms'en naar Anne dus!