De lucht was strak blauw, het zand spierwit en de palmbomen wiegden zachtjes heen en weer in een fris ochtendbriesje. Een heerlijke dag voor onze Discover Scuba Diving cursus! Het ontbijt, scrambled eggs en toast, smaakte prima en toen we bij Steffen's Dive Center aankwamen stond Kevin, onze duik-instructeur, ons al op te wachten. We zouden samen met Jos en Mariëlle (een Nederlands stel, toevallig uit Rotterdam en zij toevallig ook arts...) de cursus gaan doen en als het zou bevallen konden we de dagen daarna dan onze Padi Open Water gaan halen, ons duikbrevet dus! Na wat therorie op het strand en het aanpassen van het materiaal werden we in een bootje afgezet op Romantic Beach om de eerste duik te gaan maken. Anne had zich de afgelopen dagen/weken al flink druk gemaakt om het duiken en was druk bezig zich over 3 dingen heen te zetten: angst voor water, voor vissen en voor ademhalen onder water, op zich geen onbelangrijke onderdelen van het duiken. Eenmaal in het water ging het aanvankelijk dan ook niet zo heel erg soepel maar na wat extra aandacht en instructies en wat geruststellende woorden van Wouter ging het ademenhalen plots wel erg goed en gingen we het open water op, op zoek naar vissen. Het duurde niet lang voor we het eerste koraal tegenkwamen en blij werden verrast door enkele clownsfish (Finding Nemo!) die in het echt net zo leuk zijn als in de film! Alles dikke prima dus totdat Wouter ineens bij het klaren zijn rechter oor niet meer goed open kreeg. In vloeiend duik-gebarentaal seinde ik nog naar Kevin dat er iets niet helemaal goed was met zijn oor, en nadat ook zijn instructies niet hielpen en hij wegzwom om de anderen te halen sloeg het noodlot toe: een knal in mijn rechteroor en bubbels die eruit kwamen en water dat erin ging, niet goed dus. Enkele tellen later draaide de hele onderwaterwereld om me heen en in een reflex kon ik nog mijn vest opblazen voordat ik al brakend de zee vervuilde met de scrambled eggs van die morgen. Eenmaal boven werd door zowel de duikinstructeur als door de twee aanwezige (bijna) artsen als snel de diagnose gescheurd trommelvlies gesteld. Ik werd de boot in gehesen en snel terug naar het vasteland gebracht waar de conditie al snel stabiel was, maar wat helaas ook het einde van ons duikavontuur betekende, en niet te vergeten ook het snorkelavontuur, want 6-8 weken niet onder water... :(

De rest van de week hebben we ons dus maar vermaakt op de Perhentians met zonnen, relaxen, eten en drinken (banana chocolate pancakes en snicker shakes!!) en genoten van het leven op een tropisch eiland, in gezelschap van Jos en Mariëlle waar we de rest van de week mee hebben opgetrokken (zij hebben overigens wel hun Padi gehaald!). Ook hebben we ons verbaasd over de Maleisiërs en hun cultuur, die het best omschreven kan worden als: ongeorganiseerd en lui. Een avondje eten gaat hier ongeveer als volgt: Om een uur of half 8 kom je met z'n vieren aan op het terras van zeg Mama's Café. Het is nog licht, je wisselt verhalen uit van de afgelopen dag en haalt alvast een biertje bij twee vriendelijke Engelse jongedames die door een zichzelf net wat te stoer vindende Maleisiër gestrikt zijn om daar (gratis) wat te werken, kortom, ' No Worries!'. Om 20:15 komt er een man met een menukaart en 30 seconden later staat diezelfde man daar weer, of je al weet wat je wilt eten? Nee, natuurlijk niet, we hebben de menukaart pas net en zijn pas op pagina 1, het ontbijt... Gemiste kans, want pas 15 tot 20 minuten later weet je weer een andere ober te strikken om je bestelling op te nemen: 4x BBQ met haai, baracuda, king fish en blue marlin. Even later hangt je bestelling bij de BBQ-tent en lijkt er niets aan het handje. Je kletst wat verder, haalt misschien nog een biertje en de alarmbellen gaan pas weer rinkelen als weer een half uur later iemand komt informeren aan je tafel wat je ook al weer had besteld... Je herhaalt het nog een keer en wonder boven wonder komen er om 21:30 vier dampende borden vis je kant op, die overigens erg lekker zijn! Na het eten hebben de mannen zelfs nog plek voor een toetje en je doet dan ook verwoede pogingen om nog een ober aan te spreken om een banana mango shake te bestellen. Als je die om 22:15 dan te pakken krijgt krijg je doodleuk de mededeling: 'Sorry sir, kitchen closed' te horen en is je avondje Maleisisch uit eten gaan compleet! O ja, nog niet helemaal, want rekeningen doen ze hier niet aan, je loopt zelf naar de kassa, noemt zelf op wat je gegeten en gedronken hebt en betaald vervolgens dat bedrag (soms wel 5 hele euro's!), zij hebben geen idee wat je besteld hebt... erg relaxed dat eilandleven, no worries man!

Inmiddels zitten we in de Cameron Highlands, een heuvelrijk gebied zo'n 1500 meter boven zee niveau, een soort Westland van Maleisië met ontzettend veel fruit-farms, groente-farms en niet te vergeten thee-plantages, een erg indrukwekkend gezicht (zie foto's). Vandaag hebben we hier 2 motoren gehuurd om door de omgeving te toeren. Rijbewijs dat interesseert ze niet zo veel, er gaan bij het verhuurbedrijf zelfs geen bellen rinkelen als je vraagt hoe je gas moet geven, moet remmen, moet schakelen en in welke versnelling je een heuvel op moet rijden! Alles is wonder boven wonder goed gegaan en dat motor rijden is zeer voor herhaling vatbaar! We hadden zelfs geen moeite met het linksrijden hier, op een kleine confrontatie met een buschauffeur na dan, die kon er gelukkig harterlijk om lachen!

Tussen de Perhentians en de Cameron Highlands hebben we ook nog even de Taman Negara aangedaan, het oudste regenwoud ter wereld, waar we de laatste kamer in het dorpje hadden (ze nemen een Bollywood film op daar en dat bedrijf heeft zo'n beetje 50% van alle accomodatie bezet, maar dat soort nuttige informatie wordt uiteraard niet verteld van tevoren). Een prima kamer en erg aardige mensen, alleen 15 minuten lopen door de onverlichte Jungle 's avonds met een klein Rabobank-zaklampje als enige bron van licht. We hebben hier wel erg genoten van onze jungle-wandelingen en nacht-safari's waar we o.a. slangen, giga-varanen, vliegende eekhoorns en luipaard-katten hebben gezien. Maar bovenal hebben we heeeeel veel gezweet in de tropen, blij dat het hier in de Highlands een aangename 20 graden is overdag!

Zo, nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte, sorry van de lange tekst!

Groetjes,

Wouter en Anne

P.S. David: pindakaas genoeg hier, bij elk restaurant kan je een lekkere witte boterham met pindakaas bestellen!