Bye Bye Bangkok
Over 2 uur vertrekt onze minibus naar het vliegveld in Bangkok, mooi excuus dus om voor de laatste keer (vanuit Azie dan) het weblog bij te werken en jullie weer te vertellen over hoe we weer afgezien hebben de afgelopen week.
Na de rust en stilte van Noord- en Oost-Thailand was Bangkok even wennen. Rotterdam is natuurlijk niet klein, dus we zijn wel wat gewend, maar de 7.7 miljoen inwoners van Bangkok maken het leven hier ietwat chaotischer dan in een klein provinciestadje als Pai (4000 inwoners). Alleen de 8 kilometer-lange busrit vanaf het busstation naar Khao San Road duurde al een kleine 2 uur in de avondspits. Het vinden van een hotel was gelukkig niet zo lastig dankzij een goede tip van Geerhard, en het zwembad op het dak van het hotel was een welkome afkoeling na een dag in de hitte en het stof. Echt veel sight-seeen hebben we onze eerste daagjes in Bangkok niet gedaan, behalve dan een paar tempels waar we door een vriendelijke Tuk-tuk chauffeur voor praktisch gratis zijn heengereden (we moesten natuurlijk wel wat tailor-shops en reisbureau's af zodat hij zijn 'gratis' benzine bonnen kon verzamelen...). Maar zoals elke toerist hier in Bangkok hebben we ons wel gestort in het fenomeen 'Buckets-drinken' op Khao San Road. Een klein strandemmertje wordt volgegooid met SamSong (thaise whiskey... jawel Loes, we hebben ons toch weer aan lokaal brouwsel gewaagd), red-bull, cola en ijs, voorzien van een rietje of 4 et voila, het recept voor een avondje alcoholmisbruik is compleet!
Om een beetje bij te komen van deze bucket-madness en drukte stond Koh Chang op het programma. We hebben ons gelukkig geen dure bus laten aansmeren bij een van de louche reisbureau's maar lekker zelf met de locals op pad gegaan in de bus, skytrain, weer een bus, taxi, ferry en weer een taxi. Het klinkt heel wat, maar aan het eind van de dag heb je heel wat Baht bespaard! Het resort wat we hadden uitgezocht en 's ochtends hadden gebeld bleek bij nader inzien nog veel geweldiger dan de omschrijving. Een 10-tal bungalows om een mooi zwembad met nog geen meter daarachter het strand en de zee. Een 10-tal Thaise en Cambodjaanse medewerkers die je zelfs niet eens je eigen biertje van de bar naar je veranda lieten tillen. Alle ingredienten voor een perfectie strandvakantie dus! Alhoewel het af en toe ook heel hard werken was. Moet je een ananas of een mango shake? Ga je voor of na het ontbijt een duik nemen in het zwembad? Wordt het vis of kip van de BBQ 's avonds? Laat je je biertje bezorgen op je veranda of ga je dat hele stuk naar het strand lopen om hem daar op te drinken? Jullie snappen, het was afzien op Koh Chang... Hebben we dan echt helemaal niets gedaan op het eiland? Nope, helemaal niets. Nou ja, met de brommer zijn we nog naar een waterval gereden om daar te zwemmen en 1 keer zijn we nog naar een ander strand gereden om onszelf daar dezelfde ingewikkelde vragen te stellen (het werd een Ananas-shake voor de geinteresseerden). En verder hebben we inderdaad echt helemaal niets gedaan, heerlijk!
De afgelopen 2 dagen hebben we ons in Bangkok weer vermaakt met shoppen en buckets op Khao San Road, en vandaag zijn we ook nog naar een tempel gegaan, goed he?! Al met al een heerlijke afsluiter van 4 heerlijke maanden in Zuid-Oost Azie! We hebben ontzettend veel gezien en gedaan, nieuwe vrienden gemaakt, vooroordelen gekregen over toeristen uit bepaalde landen met een A die eindigen op Merika en andere vooroordelen juist weer weggenomen (Japanners zijn eigenlijk hele vriendelijke mensen met een ontzettend doorzettingsvermogen, en ook al spreken ze geen woord Engels, ze doen het toch maar allemaal, bijvoorbeeld je PADI halen en het niet erg vinden dat je instructeur je na 5 minuten geduldig uitleggen je uiteindelijk maar gewoon overboord duwt en je aan je lot overlaat in het water), veel geleerd over de Aziatische cultuur, de geschiedenis en de mensen hier en ook onszelf weer wat beter leren kennen. Dat hele reizen is ons zeer goed bevallen en de eerste gesprekken over 'Where next?' hebben al plaatsgevonden!
Jullie allemaal heel erg bedankt voor het lezen van onze ellenlange verhalen en het bekijken van onze honderden foto's en met name voor jullie leuke reacties op het weblog, via de mail en de telefoon! Naast al onze eigen belevenissen was het ook erg leuk om zo een beetje van het thuisfront op de hoogte te blijven!
Mensjes, wij gaan nog 1 keer Pad-Thai eten, Leo bier drinken, de freak-show die Khao San Road heet bekijken en met name nog even genieten van de 30+ graden hier, het vooruitzicht van regen, wind en ijs boezemt ons nogal angst in...
Liefs en tot snel,
Wouter en Anne
Relaxen, tempels en Jurassic Thailand
Amigo's uit Holland! Nog maar een kleine 2 weken te gaan voor we weer in Nederland terug zijn, dus jullie hoeven nog maar een paar kleine essay's door te spitten voor je wordt lastig gevallen met de nog uitgebreidere verhalen in Nederland :) Hier in ieder geval weer een update van onze beslommeringen in Thailand de afgelopen dagen!
Na alle verjaardagspret in Chiang Mai zijn we afgereisd naar het kleine dorpje Pai, helemaal in het Noorden van Thailand. De sfeer was hier lekker Laotiaans, oftewel, we hebben in 5 dagen echt helemaal niets gedaan. Althans, niet veel in ieder geval. Een motor huren was hier zo spotgoedkoop (1 euro 60 voor een hele dag) dat we de verleiding uiteraard niet hebben kunnen weerstaan en op ons motortje zijn we in het zonnetje heerlijk door de bergen gaan toeren naar watervallen, hot-springs en canyon's. 's-Avonds hebben we ons met name vermaakt in de vele cocktail-bars in het dorpje, in het gezelschap van Steve en Vanessa, twee uiterst vriendelijke Canadesen die we tijdens het olifanten-wassen in Chiang Mai hadden ontmoet. Wat we nog wel 2 ochtenden hebben gedaan is een kook-cursus zodat we die lekkere Thaise curry ook in Nederland kunnen gaan maken! De combinatie lekker weer, relaxte sfeer en avondjes met de eerdergenoemde cocktails heeft ervoor gezorgd dat we weer eens wat langer bleven dan de planning was (de Lonely Planet heeft af en toe wel eens gelijk!). Om al dit geluier wat te compenseren hebben we in Sukothai weer wat Cultuur opgezocht. Sukothai is de oude hoofdstad van Siam (zo heette Thailand vroeger), en het immense tempelcomplex was het bezoeken meer dan waard, al kon het niet tippen aan Angkor Wat in Cambodja. Plan was om te gaan fietsen door het complex, maar aangezien het een kleine 38 graden was en we cultuur én fysieke inspanning weer wat teveel van het goede vonden voor de verrassing maar weer (jawel) een motor gehuurd. Na bijna 4 maanden op reis zijn we nog steeds zeer goed in het plannen van trips en activiteiten, maar inmiddels zijn we bijna net zo goed in het negeren van diezelfde plannen. Soms door onze luiheid, soms door bijvoorbeeld een lekke band van de motor of door een Aziaat die vriendelijk Ja-knikt als hij eigenlijk moet zeggen dat het Nee is...
Eén dag bleek genoeg voor Sukothai, en dus vervolgde onze weg naar een van de hoogtepunten van onze reis: Khon Kaen. Tot nu toe dachten we de Karaoke in Thailand te zijn ontvlucht, maar de lokale bus van Sukothai naar Khon Kaen bewees maar eens dat niets hier zeker is... 6u karaoke later checkten we gelukkig in in een mooie, 36 m2 grootte hotelkamer (met bad!) in de stad. Na een avondje lekker bijslapen zijn we de volgende dag op pad gegaan naar ons doel hier, Phu Wiang National Park. De rit ernaartoe was weer lekker Aziatisch. De lokale bus viel van ellende bijna uit elkaar, en de tuk-tuk voor de laatste 20 kilometer was zowaar nog erger. Voor het eerst hadden we een vrouwelijke tuk-tuk chauffeur, en het is eigenlijk maar goed dat er niet meer zijn, want deze was erg genoeg. Onder het motto 'zo snel mogelijk naar de hoogste versnelling en dan niet meer terug schakelen ook al gaan we een steile heuvel op en trekt de motor dat eigenlijk niet in z'n 4' tuften we lekker over de weg. Na het tanken leek het nog even fout te gaan toen de benzine net zo snel uit de tank lekte dan dat hij er boven werd ingegoten, maar een vriendelijke klap tegen de tank leek het lekken te doen stoppen. Uiteindelijk zijn we toch veilig aangekomen! Bij het bezoekerscentrum kwam voor Wouter een jongensdroom waar: hij heeft Dinosaurussen gezien! De afgelopen 20 jaar zijn er op een tiental plekken hier botten gevonden van dino's (130 miljoen jaar oud) en daaromheen is het nationaal park ontstaan. Belangrijkste dino hier gevonden: Phuwiangosaurus Sirivornae (lekker origineel, phu wiang is de plek waar ze zijn gevonden en sirivorn de dochter van de koning). Aangezien we de enige in het park waren en de bewegwijzing ontbrak zijn we daarna nog lekker verdwaald in de Jungle, echt Jurassic Park zullen we maar zeggen. Enige wat in de buurt kwam van een levende dino (botten waren er genoeg) was een slang die ons pad versperde, maar toch waren we blij dat we na een paar uur wandelen de weg weer terug gevonden hadden en we onze terror tuk-tuk chauffeur weer zagen. Een erg leuk tochtje in ieder geval! Na dit avontuur in de jungle zijn we nog een dagje in Khon Kaen tot rust gekomen en hebben we nog wat tempels bezocht. Gek genoeg komen er in deze stad nauwelijks toeristen en we hebben weer de hele dag lopen zwaaiien naar de locals!
Na de rust van Noord- en Oost-Thailand zijn we inmiddels in Bangkok aangekomen, een groter contrast is haast niet voor te stellen! Alleen de rit van het busstation naar de stad duurde al 2 uur, in die tijd kan je bijna van Rotterdam in Groningen komen! Gelukkig was deze rit wel gratis, aangezien we geen idee hadden waar we een kaartje voor de bus moesten kopen en iedereen verder alleen maar vriendelijk naar ons glimlachte, wat dat betreft dus geen verschil met de rest van het land! Het is even wennen aan de gigantische hoeveelheid toeristen hier, zoveel hebben we er in de afgelopen 4 maanden bij elkaar nog niet gezien. Het is ook wel een beetje onze eigen schuld aangezien we 100 meter van Khao San Road af zitten, maar toch. De prijzen zijn in Bangkok helaas ook wat hoger dan in de rest van het land, maar gelukkig is het wel nog echt Azië! Gisteravond zaten we nog in een restaurant, Wouter had een San Miguel bier besteld, en zag toen op de menukaart een combinatie van Phad-Tai (noodles) met een San Miguel bier staan voor een leuke korting. Bij het bestellen bleken wij het helemaal verkeerd te hebben, we hadden namelijk de San Miguel al 2 minuten eerder besteld en nu stond het al op de (papieren) rekening en kon het met geen mogelijkheid meer ongedaan worden gemaakt. We konden alleen de combinatie bestellen als het in 1 keer werd besteld... Heerlijk die Thaise logica. Gelukkig konden we hem ervan overtuigen dat als we nu de combinatie bestelden dat hij dan het bijbehorende biertje 20 minuten later zou brengen, aangezien we nu nog een volle hadden.
Zondag gaat de reis verder naar Koh Chang (volgens onze planning nu :)) om nog lekker wat te relaxen voor we de drukte van Bangkok volgende week weer induiken en dan 30 november weer terugvliegen naar Amsterdam (snik). Nu eerst maar weer lekker Khao San Road op voor een cocktail-bucket en om lekker naar de voorbij lopende massa te kijken!
Liefs en tot over twee weken,
Wouter en Anne
P.S. Voor de geïnteresseerden, we landen dinsdag 1 december om 9:00 op schiphol, vlucht LX 0724 van Zurich naar Amsterdam!
Noord-Thailand
Thailand is echt een wereld van verschil met Laos. Zodra je de grens over bent wordt gelijk duidelijk dat Thailand al wat langer aan het ontwikkelen is dan zijn vriendelijke buurlanden Laos en Cambodja. De wegen zitten hier zowaar niet vol met gaten, er staan borden langs de weg en hier en daar staat zelfs weer een supermarkt. Internet is een impressive 3 mbps (voor de computer-mensen onder ons) en het ziet er allemaal wat westerser uit. Niet dat dit beter is dan Laos, want het laid-back leven daar heeft zeker zijn charme, maar het is gewoon anders. Gelukkig zijn de mensen hier in Noord Thailand even vriendelijk als de Laotianen. Je hoeft maar 10 seconden in je reisgids te staren en iemand komt op je af om een praatje te maken en je te helpen. Voordeel daarbij is dat ze ook Engels spreken, dat maakt een gesrpek net wat aantrekkelijker dan als iemand alleen vriendelijk lacht en 'Ja' knikt op elke vraag die je stelt. Onze eerste stop in Thailand was Chiang Mai, waar we direct werden verwelkomd met het jaarlijkse lichtjesfestival. De locals brengen dan een offer aan de rivier om zich te verontschuldigen voor het vervuilen van de rivier het afgelopen jaar en de rivier gelijk maar te vertellen dat ze dat volgend jaar weer gaan doen. Daarna laten ze een 'lichtballon' ten hemel voor een gelukkig jaar. Als goede toeristen hebben we dat uiteraard zelf ook gedaan! Verder hebben we Wout zijn verjaardag gevierd door onder andere heerlijk te eten bij de lokale Italiaan en daarna tot in de late uurtjes de kroeg in te duiken waar een Thaise gitaar-virtuoos het dak eraf speelde (inclusief met zijn tanden spelen en achter zijn rug, de held!). Ook in het kader van de verjaardagsfestiviteiten hebben we een dagje 'Jungle Flight' gedaan, een soort mega-tokkelbaan waar je op 40 meter hoogte door de Jungle vliegt, echt geniaal (Peter en Loes, bedankt!). Naast het tokkelen zelf werd er ook nog geabseild (vanaf een 40-meter hoog platform) en waren er een aantal hangbruggen tussen de bomen. Last but not least hebben we onzelf gisteren (als cadeau van Anne) wat meer verdiept in het leven van de Mahout, oftewel, de olifanten hoeders. In het Thai Elephant Home kamp hebben we een hele dag met een 7-tal olifanten doorgebracht en de basics van het besturen van olifanten geleerd. We kunnen onszelf nu op de nek van een olifant heisen, de olifant voor- en achteruit laten lopen en rondjes links- en rechtsom laten draaiien! Om vriendjes te worden met de olifanten hebben we ze eerst een kleine 50 kilo bananen en suikerriet gevoerd, en de rest van de middag met de olifanten door de Jungle over een heuvel naar de rivier gereden om ze daar te badderen. Gewapend als een brandweerman met de slurf van een van de olifanten onder je arm hebben we een watergevecht gehouden, erg leuk! Ons volgende bezoekje aan Blijdorp wordt een hele leuke ervaring denk ik! Oh ja, en Liek: op de nek van een olifant zit maar een tikkeltje comfortabeler dan op zo'n houten stoel achterop...
Zo, om jullie niet nog meer op te zadelen met verhalen zullen we er weer een eind aan maken, anders hebben we immers in Nederland ook niets meer te vertellen :)
Weer bedankt voor alle berichtjes en felicitaties, erg leuk om te lezen!
Liefs,
Wouter en Anne
Noord-Laos
De slaapbus die ons naar Vientiane zou brengen was inderdaad zoals de folder beloofde een 2-persoons bed met TV en airco alleen bleek het bed een ietsiepietsie aan de krappe kant, wat het slapen wat ongemakkelijk maakte (een 10 uur durende hobbelweg speelde ook een beetje mee...). Wat dan weer wel echt briljant was waren de TV's die tegen het plafond van de bus waren gelijmd zodat je liggend op je bedje op het plafond actiefilms met Jet Li kon kijken! Weliswaar in het Laotiaans nagesynchroniseerd, maar heel veel tekst hoef je ook niet te volgen bij dit soort Kung Fu films! Vientiane bleek een erg leuke hoofdstad te zijn. Prijzen van hotels lagen jammer genoeg wat hoger dan in de rest van het land, maar onze kamer in het 'Relax en Dream Away Guesthouse' (mag ik een teiltje...) was prima en nog steeds maar een kleine 6 euro. Tijdens het ontbijt op de eerste dag hoorden we toevallig van een Duitse reiziger dat Thailand tegenwoordig nog maar visums voor 15 dagen verstrekt aan de grens en dat als je langer wil blijven je een visum moet aanvragen bij de Thaise ambassade. Die zat dan gelukkig weer in Vientiane, maar met het naderende weekend was het toch nog even haasten om voor 11 uur bij de ambassade te zijn om ons visum aan te vragen. Daar zijn we nog langer mee kwijt geweest dan gehoopt, met name doordat we eerst nog nieuwe pasfoto's moesten laten maken en er een kleine 100 andere toeristen voor ons waren om een visum aan te vragen en op te halen... Naast de Thaise Ambassade hebben we in Vientiane met name veel door het centrum geslenterd langs oude Frans-koloniale gebouwen en oude tempels met de That Luang tempel als hoogtepunt, een kitcherige gouden tempel die tevens dienst doet als het nationale symbool van Laos. Op een van onze slentertochten liepen we toevallig langs het Nationale Stadion waar twee voetbalteams zich aan het opstellen waren. De teams bleken Laos en Thailand te zijn en tussen de locals hebben we een leuke avond in het voetbalstadion gehad! Als afsluiter hebben we zelfs nog even gebowld bij de lokale bowling-baan waar Wouter genadeloos hard heeft verloren.
Volgende stop op de reis was Vang Vieng, de stad die met name bekend staat om het Tuben. Tuben - oftewel in een vrachtwagen binnenband de rivier af dobberen en onderweg heel veel bier drinken - trekt een heel ander publiek aan dan de rest van Laos, en dat was gelijk duidelijk bij binnenkomst van het stadje. Waar de rest van Laos erg rustig, sereen, stil en conservatief is lopen in Vang Vieng hordes touristen in bikini over straat, de meesten met een biertje in hun hand of een tube om hun nek en luid schreeuwend. Iets wat je eerder in Salou zou verwachten dan in een land als Laos. In Nederland wordt er door met name het Wilders-front altijd zo gezeikt over dat buitenlanders zich niet aanpassen aan de lokale cultuur. Misschien zou meneer Wilders eens in Vang Vieng moeten gaan kijken om te zien hoe goed de (o.a) Nederlandse toeristen zich hier aanpassen aan de Laotiaanse cultuur... Gelukkig was de omgeving van Vang Vieng echt schitterend en zodra je het dorp uit bent kom je alle dronken backpackers ook niet meer tegen. Voor we ons aan het tuben hebben gewaagd hebben we eerst maar 2 dagen gefietst en gewandeld door de bergen en rijstvelden en gezommen in kristalheldere bergstroompjes. Uiteraard hebben we ons daarna ook 'verdiept' in het tube-gebeuren. Bij aankomst werd direct duidelijk wat alle backpackers naar dit plaatsje trekt: op een stuk van 200 meter langs de Nam Tha rivier staan een tiental barren waar enkele honderden mensen onder het genot van luide muziek helemaal uit hun dak staan te gaan. Elke bar heeft zijn eigen entertainment in de vorm van een grote liaan achtige constructie waaraan je jezelf kan lanceren in de rivier. Getubed wordt er eigenlijk maar heel weinig, behalve dan tussen de barretjes. Er zijn er zelfs een groot aantal die niet eens een tube meenemen, maar gewoon zwemmen van bar tot bar. Slechts een handjevol tubers redt het tot het einde van de rivier (3 km verderop), de meesten worden in dronken toestand weer met de tuktuk teruggebracht naar het centrum, soms zijn ze niet verder gekomen dan de tweede bar... Wij hebben een beetje een middenweg gevonden, en wel wat barretjes aangedaan om een lekker biertje te drinken, en Wouter heeft zich zelfs gewaagd aan een van de water-attracties (zie filmpje), maar we hebben met name heerlijk in onze tube gedobberd en genoten van het schitterende landschap!
Na Vang Vieng hebben we nog even een korte 1-daagse stop gemaakt in Phonsavan en daar de Plain of Jars gezien. Verspreid over een 20-tal sites liggen honderden 2000-jaar oude stenen potten, sommigen wel 3 meter hoog en breed. De meeste geleerden denken dat de potten deel uitmaken van een begrafenis-ritueel van een volk wat inmiddels uitgestorven is. Lokale mythe is echter dat er 10-meter hoge mensen woonden op de plains die de potten als whiskey-glazen gebruiken. Onze Laotiaanse gids vond (zonder blikken of blozen) die laatste theorie het meest waarschijnlijk, maar juist dat maakt dat de Laotianen zo'n relaxed volk zijn!
Inmiddels zijn we dus in Luang Prabang in het Noorden van Laos. Deze Unesco Werelderfgoed stad is in 1 woord adembenemend. Het is de mooiste stad van onze reis, en misschien wel de mooiste stad waar we ooit zijn geweest. Midden tussen de groene heuvels en de rivieren (o.a. de Mekong) ligt een wirwar van foto-genieke straatjes en tempels en de sfeer hier is heerlijk relaxed. Na onze eerdergenoemde relax-dagen gaan we morgen ook echt een poging doen om de omgeving van de stad te verkennen door op een gehuurde motorbike (jaja, daar is ie weer!) naar grotten en watervallen in de buurt te rijden! Als we hier dan uitgekeken en geshopped zijn (Anne heeft de smaak goed te pakken!) gaan we waarschijnlijk na het weekend door naar Thailand voor ons laatste land van onze reis!
Tenslotte, maar niet onbelangrijk: Oma, heeeel erg bedankt voor de extra foto-ruimte! We hebben er maar gelijk gebruik van gemaakt door dit keer extra veel foto's op de site te zetten!
Liefs,
Wouter en Anne
Laid-back Laos
De 12-uur durende busreis naar de Laotiaanse grens stond met name weer in het teken van de Karaoke... Om 7u 's ochtends ging die aan, en 12 uur en 8 verschillende karaoke-videobanden later stonden we aan de grens bij Laos. Daar konden we vervolgens de nodige 'stamping-fees' (wat uiteraard in de borstzak van de douaniers belandde) betalen om ook nog daadwerkelijk het land in te mogen, en zowaar stond daar een busje te wachten om ons naar Si Phan Don (4000 Islands), een Idyllisch stukje natuur in de Mekong, te brengen. De eilanden in de Mekong waren erg mooi, en de mensen ultiem relaxed. In Cambodja (en Vietnam overigens) wordt je helemaal gek af en toe van de tuk-tuk drivers die op je afkomen om je ritjes (en Marihuana) aan te smeren en van verkopers die continu producten naar je toen komen brengen die je moet kopen. Zo niet in Laos: het winkelpersoneel ligt in een hangmat en moet je eerst wakker maken voor ze je gaan helpen en misschien komt er af en toe eens een tuk-tuk driver op je af die eerder blij lijkt dat hij niet hoeft te rijden als je nee zegt dan andersom... Helemaal fascinerend is het restaurant-gebeuren hier. We zaten aan tafel met 2 andere Nederlanders, waarvan er 1 vis had besteld. Toen de rest aan tafel (40 minuten later) hun eten geserveerd kreeg, kwam de ober met de mededeling voor tafelgenoot nr. 4: 'Oh, trouwens, we hebben geen vis, kunt u wat anders kiezen?'. In Nederland zou het een beetje vreemd zijn, hier is het de gewoonste zaak van de wereld en je past je er zeer snel aan aan. Op de eilanden hebben we dan ook niet veel meer gedaan dan gegeten, gedronken en wat over het eiland gefietst naar een aantal imposante watervallen.
Om weer wat cultureels te gaan doen zijn we inmiddels verhuisd naar Pakse, een grote stad in het zuiden van Laos (60.000 inwoners) en de basis voor tochtjes naar het Bolaven-plateau, waar 's werelds lekkerste koffie wordt geproduceerd (volgens de Laotianen dan)! De weg er naartoe met de VIP bus (meer een volgepropt minibusje) was wederom een hele ervaring, met name door de klapband die we onderweg kregen. Ik weet niet wat ze hier leren met betrekking tot het verwisselen van autobanden, maar in onze optiek komen zagen, slijptollen en grote ijzeren staven waarmee je heel hard tegen de wielophaning aanslaat daar niet aan te pas... Na 30 minuutjes slijpen, zagen en hameren zit er nog steeds geen nieuwe band onder maar zegt de buschauffeur voldaan: 'zo, klaar, we kunnen weer verder!'. In Pakse hebben we wederom een motor gehuurd voor 2 dagen en zijn we naar de grootste Khmer-tempel in Laos gereden (Wat Phu) en hebben we het Bolaven-plateau verkend waar we een aantal mooie watervallen en eindeloos veel koffie hebben gezien. Ook hebben we onze eigen lekke band gehad na door een spijker te zijn gereden op een gammel houten pondje dat ons naar de overkant van de Mekong bracht. Gelukkig was ook dit bandje snel weer geplakt dankij een behulpzame Laotiaan met een omgebouwd strijkijzer (vraag niet hoe die het deed, maar de band was weer heel!) en een schamele 80 cent. Tijdens het plakken konden we ook nog genieten van een pratende vogel achter ons die zichzelf heel wat geluiden had aangeleerd zoals gedag zeggen, een slijptol en zelfs een rokershoestje! Nu moeten we alleen nog een politie-agent omkopen en dan hebben we alles gedaan wat je maar kan doen met een motor en 10 dollar! Bijna moest er ook nog een trauma-heli aan te pas komen om Anne uit de penarie te helpen. Bij de watervallen was het nogal glad, en het pad ging nogal stijl naar beneden. Anne zei nog: 'Ik weet niet of ik dit wel leuk vind', waarop Wouter antwoordde: 'Ach joh, zolang het nog gaat.' Wouter had 'gaat' nog niet uitgesproken of achter hem lag Anne al op haar achterste in de modder. Op een zere elleboog na gelukkig geen blijvende schade...
Zo mensen, dat was wel weer even genoeg tekst lijkt ons! Vanavond gaan we weer door met de VIP-bus naar Vientiane, de hoofdstad van Laos (250.000 inwoners). Volgens de folder een slaap-bus met een 2-persoons bed met TV, we zijn benieuwd... (helemaal omdat we ons ticket van een of andere tuk-tuk driver hebben gekocht waarvan we dachten dat hij de manager van ons hotel was maar dat dus niet bleek te zijn...).
Liefs,
Wouter en Annemarlijn
P.S. Wouter heeft geen bereik in Laos, alleen sms'en naar Anne dus!
Bamboo-train, Brick for Cambodia & Toetercultuur
Na een klein weekje cultuur opgesnoven te hebben bij de tempels van Angkor, zijn we inmiddels via Battambang (ten Zuid-Westen van Siem Reap, onder het TOnle Sap meer voor de Google Maps fanaten) naar Sihanoukville gereisd, een badplaats aan de Cambodjaanse zuidkust. Onderweg bereikten ons zorgwekkende verhalen over tyfoons in de Fillipijnen die ook in Vietnam, Laos en zelfs in Cambodja voor slachtoffers hebben gezorgd. Nog geen 200 kilometer hier vandaan zijn slachtoffers gevallen door ingestortte huizen ten gevolge van de heftige regen, maar wij hebben er niets van gemerkt en op een paar kleine buitjes na hebben we eigenlijk prima weer gehad de afgelopen dagen.
Battambang is een echte provinciestad met niet al te veel toeristen. Doordat het niet overspoeld wordt met toeristen is hier het echte Cambodja nog te zien, en dat is erg goed bevallen! Op dag 1 werden we op straat aangesproken door Narath, een Cambodjaan die in een van de kleine dorpjes rond Battambang een schooltje heeft opgezet om 360 kinderen Engels te leren om zo hun kansen voor latere banen en daarmee de welvaart van het dorp te verbeteren. Hij vroeg of we langs wilden komen om met de kids te praten (om Engels te oefenen) en uiteraard wilde we dat wel! De volgende dag zijn we dus met de brommer naar het dorp gereden (wat op zich al een hele uitdaging was aangezien de Cambodjaanse bewegwijzering uitblinkt door afwezigheid) om daar in een tweetal klassen als 'leraar' te fungeren. De eerst zat bomvol met 10-jarige die op commando van de lerares in koor vragen als 'Where are you from?', 'How old are you?' en 'How many brothers and sisters do you have?' opdreunden. Op wedervragen van ons moesten ze het antwoord schuldig blijven maar ze hadden dan ook nog niet zo lang les gehad... In de tweede klas waren ze wat meer gevorderd en konden we allebei met twee kleine groepjes kletsen en een deel van de les bijwonen (waar verrassend weinig Engels werd gepraat...). Al met al een erg leuke en waardevolle ervaring. We hebben Narath beloofd zieltjes te winnen voor het project, dus bij deze: http://www.brick-for-cambodia.net !
Eén van de andere hoogtepunten in Battambang is de Bamboo-train. Op spoor wat door de Franse kolonisten is achtergelaten hebben de locals zelf treintjes gebouwd van wat bamboo-stengels en een grasmaaiermotor. Het klinkt heel gammel, en dat was het ook, helemaal als je met 30 km/h over scheve rails scheurt... Aangezien het enkel spoor is, hebben de Cambodjanen een erg ingenieus systeem bedacht voor als een andere trein in de tegenovergestelde richting rijdt: degene die het meeste personen aan boord heeft, óf een motor (!?) heeft voorrang, de andere trein wordt vervolgens binnen 1 minuut uit elkaar gehaald, van de rails getild, en nadat de andere trein gepasseerd is weer in elkaar gezet en dan kan de reis weer verder (zie filmpje)! Een zeer effectief en ingenieus systeem!
Een ander apsect van de Cambodjaanse cultuur, of eigelijk de hele Aziatische cultuur, dat ons de laatste maanden en vooral de busrit van Battambang naar Sihanoukville is opgevallen is de toetercultuur. Alle motors, auto's, bussen en vrachtwagen toeteren er flink op los. Inmiddels zijn we erachter dat dit niet zonder reden is, en zelfs heel handig! Al het leven speelt zich in Azië af langs de weg. Mensen bouwen hun huizen zo dicht mogelijk langs het asfalt (als er al asfalt is), laten hun kinderen daar spelen, hun koeien daar grazen, verkopen daar hun spullen en parkeren hun auto's... Dat er bussen met 80 km/h voorbij razen deert ze verder niet en als een 1-jaar oud meisje die in haar eentje langs de weg loopt besluit over te steken als een bus aan komt denderen komt de toetercultuur zeer van pas! Dit is namelijk het signaal voor de moeder om uit haar luie stoel te komen en (heel relaxed) ook de weg op te lopen om haar kind te redden voor een onaangename kennismaking met de bumper van de bus. Even toeteren bij het inhalen is het signaal dat de auto die je inhaalt wat naar rechts moet zodat er 3 auto's naast elkaar passen op een 2-baans weg. Daarnaast toeter je ook als je bekenden tegenkomt of als er ineens een brommer of fietser op de verkeerde weghelft je tegemoed komt. Als je tenslotte al heeel lang (ongeveer 30 minuten) niet getoeterd hebt, toeter je gewoon omdat je al zolang niet getoeterd hebt... Als je de regels een beetje doorhebt, een prima systeem en leuk entertainment als je 10 uur lang op de voorste rij van de bus zit en de Cambodjaanse karaoke zat bent...
Nu dus lekker aan het strand in Sihanoukville. Althans, het strand ligt hier ook ergens maar we zitten voornamelijk rond ons mega-zwembad in ons luxe hotel en slepen ons naar het restaurant voor ontbijt, lunch en avondeten :) Morgen (op ons 5-jarig jubileum) lekker met de boot naar Romantische eilandjes voor de kust voor een dagje snorkelen en daarna via Phnom Penh (waar we ons visum voor Laos moeten regelen) door naar Laos voor alweer het 6e land van onze reis!
Iedereen succes met het herfst-weer in Nederland. We zullen aan jullie denken terwijl we onze cocktails drinken aan het zwembad in de zon...
Liefs,
Wouter en Annemarlijn
Phnom Penh en Angkor Wat
Sua s'dei! Inmiddels hebben we Vietnam al weer een tijdje achter ons gelaten en zijn we de grens naar buurland Cambodja overgestoken. Nadat we Jannelieke hebben uitgezwaaid op Ho Chi Minh City (HCMC) Airport (en de laatste bus terug naar de stad hadden gemist waardoor we een taxi moesten nemen...) zijn we nog twee dagen in Vietnam gebleven. Daar hebben we onder andere de Cu Chi Tunnels bezocht, een tunnelstelsel van pak 'm beet 200 km (handgegraven) waarmee de Vietnamese Guerrilla's het de Amerikanen in de Vietnam-oorlog knap lastig hebben gemaakt. Ook nog een dienst van de Cao Dai sekte meegemaakt, wat de eerste 10 minuten erg indrukwekkend was maar daarna vooral lang duurde... Al met al was Vietnam een erg mooi land om in te reizen, met name het midden van Vietnam met Hue en Hoi An was geweldig! De Vietnamesen als volk zijn zeker niet onaardig, maar van tijd tot tijd wel erg vreemd en onbegrijpelijk wat het reizen af en toe een uitdaging maakte! We zullen het land en de mensen niet snel vergeten!
De aankomst in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja, was vooral voor Anne even een tegenvaller. De stad heeft een erg mooie boulevard aan het water met oude Frans koloniale gebouwen vol met leuke bars en restaurants, maar nog geen 50 meter daar achter stapelt het vuil zich op en leven kinderen (en volwassenen) schaars gekleed tussen het ongedierte en de vuilnis. In grote delen van de stad hangt een niet zo aangename lucht en voor het eerst deze 'vakantie' hebben we ook de TukTuk naar het hotel gepakt in plaats van gelopen omdat de sfeer 's avonds wat onveilig aanvoelde. Helaas heeft ook het prostitutie-toerisme zich een weg gevonden naar Cambodja, het wemelt hier van de 'oude' mannen (met name Engelsen) met veel te jonge Cambodjaanse meisjes. Even wennen dus, maar gelukkig heeft de stad ook veel mooie dingen te bieden als het Royal Palace, het Nationaal Museum en de eerdergenoemde boulevard waar je 's avonds heerlijk kan eten en drinken. Bij het bestellen van een 'Happy Pizza' vroeg de ober: 'How happy do you want it?'. Wij dachten, hij maakt een grapje, dus ons antwoord was: 'Very Happy!'. De volgende dag bleek echter dat het 'very happy' ingrediënt ons eigen Nederlands export gras nr. 1 was...
Als contrast op deze blijde ervaring zijn we de volgende dag naar de Killing Fields en de S-21 gevangenis geweest, een heel ander en minder vrolijk deel van de Cambodjaanse geschiedenis. Tussen 1975 en 1978 zijn hier bijna 2 miljoen mensen gedood door de Khmer Rouge, bijna 1/4 van de hele bevolking. De Killing Fields en de niets verhullende foto's in de S-21 gevangenis waren erg indrukwekkend...
Daarna koers gezet naar Siem Reap, gateway naar de Angkor Wat tempels, het grootste religieuze complex ter wereld en de plek waar Angelina Jolie tussen de ruïnes van de Ta Promh tempel door rende in Tomb Raider! Er zijn meer dan 100 tempels hier verspreid door de jungle, veel te veel om in de 3 dagen dat wij toegang hadden te zien. Als echte Nederlanders hebben we lekker de fiets gepakt om zo veel mogelijk te zien. Helaas zijn de fietsen hier in Azië meer geschikt voor mensen van onder de 1 meter 50 (zo'n beetje de halve bevolking hier dus), wat zich met name uitte in een zere bips na 3 dagen fietsen... Gelukkig is Siem Reap een heerlijk relaxte stad met een goed nachtleven en konden we onze pijn verdrinken elke avond. De halve liters Angkor bier en de cocktail-pitchers vloeiden rijkelijk... Gelukkig hadden we mede-zadelpijn-hebbende Nederlanders (Etiënne en Jantien) om ons te helpen met de pitchers! Inmiddels zitten we hier al 5 dagen, de laatste 2 dagen zelfs zonder maar één tempel te zien (behalve dan de toeganspoort van de Temple Club), lekker genieten dus! Gisteren lekker de hele dag films gekeken en 's middags met Etiënne en Jantien een Khmer Kookcursus gedaan en hebben we een heerlijk 3-gangen menu op tafel getoverd (zie foto's)! O ja, en Anne is helemaal in haar nopjes met de vele markten hier waar ze lekker kan shoppen! En eerlijk gezegd vindt Wouter het ook wel leuk, getuige het feit dat hij evenveel, zo niet meer koopt...
Morgen gaan we (helaas) Siem Reap achter ons laten en vertrekken we met de boot richting het zuiden om uiteindelijk nog wat daagjes aan het strand in Shianoukville te liggen voor we naar Laos gaan. Cambodja is echt een heerlijk land en de mensen erg warm en vriendelijk, we doen alles dus super relaxed en genieten zo lang als kan van dit mooie land!
Jullie allemaal weer heel erg bedankt voor alle mails met NL-updates en reacties op het weblog!
Liefs,
Wouter en Annemarlijn
Fascinatie, moesson en veel, heel veel!
Mocht je op een nieuwe bijdrage van Anne en Wout zitten te wachten: mijn excuses... Als tijdelijke medereiziger hebben die 2 reiskonijnen gevraagd of ik dit keer de bijdrage wil typen, dus bij deze.
In de categorie avond vullende levensvragen hebben we ook een avond besteed aan de vraag of Vietnam in 1 woord te vatten is. Wij kwamen uiteindelijk uit op: fascinerend! Om dat wat duidelijker te maken zal ik deze gastbijdrage eindigen met een lijstje 'wist je datjes'. Oordeel zelf maar of fascinerend het beste woord is!
Om met Ursul te beginnen: Het is hier Faaaaantaaaastisch!!! In 2 weken zo vreselijk veel gezien en gedaan, dat samenvatten in een paar regels eigenlijk niet lukt.
Gezien: stad, platteland, bergen, strand, binnenland, jungle, meren! Gedaan: motor rijden (ik achterop bij Wout; Anne en Wout als volleerd Vietnamezen!), rit op een olifant door een meer (moeten ze echt zo diep?), bergwandelingen, varen door de Mekong Delta (deels op een boot die niet zou misstaan in Madurodam...), gefietst op een van de Mekong eilanden en daarbij gezwaaid als of we Bea in de koets waren, meegedaan met ochtend gym buiten het hek van de lokale basisschool, tempels bezocht en nu uiteindelijk even op het strand gelegen! Dit alles tegen de achtergrond van een prachtige nawee van een tyfoon die hier in de buurt voorbij was geraasd, dus ook 'actief in de regen' heeft een hele nieuwe betekenis gekregen!
Wist je dat:
- Gratis wierook niet betekent dat het gratis is? Word je ooit in een Vietnamese tempel achtervolgd door een gillend vrouwtje met brandende wierook stokjes in haar hand, dat na herhaaldelijk vragen naar een prijs blijft glimlachen en niks zegt? Wees er dan op voorbereid dat je bij het verlaten van de tempel wordt aangevallen door een groepje mini mensen die 'veel' geld willen zien. (Maar Anne- inmiddels bijna local hier - bleef stoicijns nee schudden en uiteindelijk zijn we weggerend!)
- Delicatesse in ieder land een heel andere betekenis heeft? De 2e avond in HCM zaten er naast ons 4 Vietnamese jongens een schaal eieren leeg te eten. Toch benieuwd waarom die eieren zwart waren, hebben we er even naar gevraagd. Bleken bevruchte eenden eieren te zijn, de dag voordat eenden er uit gaan komen... Een gratis ei hebben we beleefd afgeslagen...
- Vrienden maken hier heel makkelijk gaat? Als je op een trip naar de Mekong een Duitser tegen komt die niet meer weggaat, werkt geen enkele tactiek meer. Zelfs aangeven dat we alle 3 gingen plassen zorgde er enkel voor dat hij ook mee ging plassen...
- Een nacht/-slaapbus niet betekent dat je ook mag gaan slapen? Net lekker op weg naar Buon Ma Thout gooide de chauffeur om 2.00 ‘s nachts de stereo op discostand. Hij vond die stille bus namelijk maar saai.
- Een reisbureau niet betekent dat ze ook reizen kunnen regelen? Na een gezellig gesprek bij een lokale 'agent' in Buon Ma Thout gaf de chief ons als advies: als ik jullie was zou ik alles lekker zelf regelen.
- Een busrit in dit land een heel nieuwe betekenis krijgt? In een klein busje gepropt (met om ons heen schaterend Vietnamezen, die maar niet snappen dat er ook mensen bestaan die groter zijn dan 1 meter 20...) hebben we een helse bergrit van 5 uur doorstaan. Tijdens de rit gingen er 2 mensen op de rij achter ons zitten kotsen, maar dat bleek in zijn geheel geen redden om even te stoppen....
- Als je vindt dat je niet genoeg verdient aan de huur van een kamer, je gewoon de dopjes losdraait van flesjes water die er staan, en die vervolgens in rekening brengt?
- Het drogen van de was in de regen een stuk minder snel gaat? Was afgegeven bij de hotel balie en een paar uur later lag ie kletsnat op een stapel op ons bed. Tsja, de was wordt buiten gedroogd; ook als het giet...
- Een trein niet rijdt als je niet met zn vijfen bent? Na een wandeling van een uur door werkelijk stortende regen kwamen we aan bij het historische treinstationnetje van Da Lat. Bleek dat de trein alleen gaat vanaf 5 personen, en die waren er niet... Dus toen maar weer de regen in!
- 18 graden heeeeel erg koud is? Mensen in Da Lat lopen in gewatteerde jassen, mutsen op, wanten aan, sjaals om. Anne, Wout en ik liepen in korte broek. Nog meer een atraktie dan op andere momenten...
Het is super hier! Ik heb genoten en (zonder jullie lezers jaloers te willen maken) het was ook heerlijk om Anne en Wout weer even te zien! En ik kan jullie gerust stellen: ze gedragen zich netjes hier. Praten niet met vreemde mensen, gaan om 9 uur naar bed, spreken met 2 woorden en doen geen gevaarlijke dingen!
Lieve Anne en Wout, geweldig om 2 weken mee te reizen! Veel plezier nog verder!!